هرچند بعضی اوقات فیستول هفته‌ها و یا سالها پس از تخلیه خودش را نشان نمیدهد ولی این جراحی با لیزرمیتواند همزمان با تخلیه ی آبسه انجام شود. عمل فیستولوتومی یک روش دیرین با میزان موفقیت ۹۲-۹۷ درصدی است که ضمنا باید یادآور شد بیمار روی دفع مدفوع کنترل کمتری خواهد داشت چون عضله ی اسفینکتر پس از عمل فیستولوتومی تقسیم میشود ، به همین خاطر پزشک معالج باید وضعیت هر بیمار را جداگانه ارزیابی نماید.
علاوه بر فیستولوتومی چند نوع جراحی دیگر هم موجود است که نیازی به تقسیم کردن عضله ی اسفینکتر ندارد. یکی از این گزینه ها تزریق چسب فیبرین” است. در این روش چسب فیبرین درون شیار فیستول تزریق تا با بافت های مجاور یکی شود. مزیت این کار تقسیم نکردن عضله و درنتیجه حفظ کنترل مدفوع است. هرچند میزان موفقیت این روش تقریبا کم است ولی بخاطر ریسک کم و قابلیت تکرار بی ضرر است.
سوراخ گیر فیستول مقعد ، قطعه ای بلند است که در امتداد فیستول برای پر کردن فضای مابین قرار میگیرد و پس از مدتی با بافت های پیرامون یکی میشود. مثل قبل مزیت این قطعه تقسیم نکردن عضله فیستول و اشکال آن مثل چسب فیبرین میزان موفقیت کم می باشد ، در مطالعات میزان موفقیت زیر ۵۰ درصد گزارش شده است.
یک روش دیگر ، فلپ اندوآنال است و برای بیمارانی که فیستول حاد دارند یا بخاطر عمل فیستولوتومی در حال ازدست دادن کنترل مدفوع شده اند حفظ میشود. در این روش شیار داخلی فیستول توسط بافت های سالم پوشش می شود تا منشا فیستول بسته شود. در این روش میزان بازگشت بیماری حدود ۵۰ درصد است و بیماری های خاص از قبیل بیماری کرون ، بدخیمی ، بافت های ملتهب و سیگار به این عدم موفقیت کمک میکنند. هرچند در این روش هم عضله ی اسفینکتر تقسیم نمیشود ولی کنترل مدفوع به میزان خفیف تا متوسط گزارش شده است.
درباره این سایت